Systemisch werk – ook wel bekend als Familieopstellingen – is een veilige werkvorm die mensen in hun kracht laat komen. Ik organiseer iedere twee maanden een workshop systemisch werk. Deze workshops vinden plaats in Spijkenisse. Er is groeiende belangstelling voor deze methode, waarbij mensen gedurende een dag met elkaar aan de slag gaan en de communicatie op non-verbale lagen ‘representeren’.
Het systemisch werken kan als werkvorm worden ingezet bij persoonlijke vraagstukken, maar ook bij arbeidsgerelateerde vragen. Respectievelijk via een familieopstelling of een organisatieopstelling. Het kan ook worden ingezet bij bedrijven; medewerkers kunnen in zo’n geval kiezen voor een organisatieopstelling, waarbij de deelnemers posities van werknemers of klanten representeren. Ook kunnen er begrippen worden gerepresenteerd, zoals Vertrouwen, Verandering, Traditie of Verbinding.
Zakelijk en particulier
Ik organiseer tevens workshops binnen kerkelijke gemeenschappen, bijvoorbeeld voor pastoraal werkers. Een workshop systemisch werk verloopt uitermate harmonieus, vertrouwd en soms zelfs: ontnuchterend. Er is niks onheilspellends aan. Deelnemers reageren bijna altijd verrast en positief, omdat er tijdens een opstelling zo weinig wordt gepraat en des te meer ‘plaatsvindt’.
Achtergrond systemisch werk
De gedachte achter systemische opstellingen is dat onze voorouders aanwezig zijn in ons leven, omdat wij via onzichtbare lijnen met ons verleden zijn verbonden. Een van de ontdekkers van dit fenomeen, de psychiater Moreno, begon destijds met psychodrama en zag dat oorlogsslachtoffers meer met zich meedroegen dan alleen lichamelijke ‘verwondingen’. Met rollenspelen werd onder meer gekeken hoe de rollen in een gezin waren verdeeld.
Ieder mens is deel van een keten van vader en moeder, opa’s en oma’s en overgrootouders, waarin verhalen van generatie op generatie doorgaan. Onbewust weten we veel meer dan wij feitelijk kunnen bevatten. In al die verdwenen relaties rondom ons ligt lading: positief of negatief, angstig of blij. En als er frictie is, dan heeft het vaak te maken met liefde die verstold is: we voelen ons vastgelopen, afgewezen, weggestopt. Vaak liggen er in families vragen besloten rond dat aloude thema.
Representanten verbeelden woordenloos een netelige kwestie. Ze raken in tranen, of spreken zich uit over wat ze op dat moment voelen, in universele, herkenbare lichaamstaal. Soms is dat pijnlijk en verdrietig. Maar middels een opstelling gaat de liefde vaak weer stromen. Na afloop zegt bijna iedereen dat er iets wonderlijks is gebeurd.